Gerçek hicrete yol almak...

Yeni Ensar, yeni muhacir lazım;
Hz. Mus'ab'ın (r.a.) Medine'ye gittiği gibi bir manevi ve irfani yürüyüş başlatmak lazım. Yüce Allah'a ve şanlı Resul'e uymayan bütün ağırlıklardan kurtulup Salim bir kalple yola çıkmak lazım. Enaniyeti, hasedi, çıkarcılığı, insan kayırmayı, düşmanlığı, önyargıyı bir kenara iterek; tenhada, kimsenin olmadığı yerde kalbiyle muhasebe ederek yola çıkmak lazım. Yolun düzgünlüğünden belki daha az önemli olmayan şey yolcunun sadakatidir. Mekke ve Medine işte orada devesiyle geçen bir Hz. Muhammed (s.a.v.) ve yanında en sadık Hz. Ebu Bekir (r.a.) olmadıkça Hicret olabilir mi?

Belki 'Fetihten sonra hicret' yoktur bu manevi çöküntüye bir göndermedir.
Yeni Ensar'a ihtiyaç var. Yeni muhacirlere ihtiyaç var. Minberde sarsıntı oluşturacak yüreklere ihtiyaç var. Gerisi, biz konuşur biz dinleriz.

Kaybettiğimiz hasletlerimiz....

1- Samimiyet: Eskiden daha hasbi idik. Samimiydik. Sözümüzde de özümüzde de birdik. Göründüğümüz gibiydik. Olmazsa olduğumuz gibi görünüyorduk. Bunu yitirdik.
2- İhlas: Allah içindi her şeyimiz. Başta böyle başlıyor ve böyle gidiyorduk. Bu böyle gitmese bile kendimizi tartıyorduk. Sonra ihlas tesbihimiz koptu. Taneler sağa-sola dağıldı.
3- Hakkı teslim etmek: Hakkı teslim ederdik. Şimdi hakkı teslim aldık. Yanlışımızı bize fısıldayana elimiz erse avucuna gümüş sikke yerleştirirdik. Beni uyardığın için derdik.
4- Kanaat: Bir değil, on mideyle doymaz olduk. Birbirimizin eline avucuna göz diktik. Kanaat sadece vitrindeki bir levhanın adı oldu.
5- Dürüstlük: Adama göre değil, göreve göre insan seçerdik. İnsanda dürüstlük, hakkaniyet temizlik arardık. Harama meyletmezdik. Kuru soğanı haram olan dünya hazinelerine tercih ederdik.
6- Tevazu: Kibirden, enaniyetten uzaktık. Mütevazı idik. Kendimizin hiçbir şey olmadığımızı bilirdik. Bize verilen her şeyin bir imtihan vesilesi olduğunun idrakinde idik. Kötü yoldaki insanlarda görülen bazı olağanüstü halleri -istidrackeramet zannettik. Öylesine kendimizi kaptırdık ki, savrulacağımızı ve savrulduğumuzu bilmeden öteki âleme geçtik.
7- En iyisi benim: Kendimizi, kendi uğraşı alanının en iyisi zannettik. Kibarlıktan, tevazudan zerre kalmadı. Her şeyi kendimize hak bildik. Başka kardeşlerimize bir gram fırsat vermedik.
8- İstikamet: Yolumuz ehli sünnet yoluydu. Kur'an ve sünnetten bir gram taviz vermezdik. Sonra kötü bir rüzgâr esti. Bizim toprağımıza, bahçemize, rüzgârımıza yabancı olan bir şeyler üremeye başladı. Bağı, bostanı, evi barkı bozdular. Bizim Allah'ın peygamberine olan sevdamıza, inancımıza, ihlasımıza göz diktiler. Bu çamur deryasında elbisesine necaset dokunanlar oldu. Temizlemediler üstlerini-başlarını hâlâ temizleyemediler.
Velhasılı kelam: Bizden öncekileri sadık ve kamil birer Müslüman eyleyen vasıflarımızın her birini bir istasyonda indirdik. Şimdi bir meçhule doğru gidiyoruz. Hızlıca. Hesapsızca. Dilerim yeniden kendimizi toparlarız. Hasbi oluruz. Rabbani oluruz. İhlasla donanırız. Takvaya meylederiz. Samimiyeti olduğu yerden kaldırın. Varlık içinde uzleti yakalarız.
Alıntı:Nihat Hatipoğlu